Kolor w odczuciu ludzi średniowiecza był pochodnym atrybutem światła, jego materialnym aspektem. Artyści poprzez barwę starali się ukazać blask, które spływa z Boskiego oblicza na cały wszechświat. Stad też poszukiwali i szczególne upodobanie mieli w kolorach czystych: czerwieni, błękicie, złocie, srebrze, bieli czy zieleni, których zestawienia pozwalały uzyskać efekt silnej świetlistości. W średniowiecznych miniaturach światło zdaje się samoistnie promieniować z przedmiotów. Co więcej, pełne blasku kolory wypełniały nie tylko strony ewangeliarzy i innych ksiąg ale również pokrywały ściany licznych kościołów i znajdujące się w ich wnętrzach rzeźby. Barwy, związane z konkretną symboliką, były doskonałym środkiem do przekazywania treści ewangelicznych niepiśmiennemu społeczeństwu średniowiecznej Europy. Nie miały imitować i odtwarzać otaczającego nas świata, ale stanowić znak innej, duchowej rzeczywistości, przekraczającej ograniczoność materii.